جراحی سندروم تونل کارپال یک جراحی سریع و بسیار تأثیرگذار که معمولاً به‌صورت سرپایی و تحت بیحسی موضعی انجام میشود، حدود نیم ساعت طول می‌کشد و شامل دو روش اصلی است: جراحی باز که رایج‌ترین و مطمئن‌ترین روش است و جراحی اندوسکوپیک (بسته) که با برش‌های کوچک‌تر انجام شده و دوره نقاهت کوتاه‌تری دارد. دوران نقاهت معمولاً چند هفته طول می‌کشد و بیمار طی آن با مراقبتهای ساده، بازگشت تدریجی عملکرد دست را تجربه میکند.
درصد موفقیت در هردو نوع بسته و باز این جراحی بسیار بالاست (۷۵ تا ۹۰٪) و بیشتر بیماران پس از جراحی می‌توانند با رعایت نکات مراقبتی پس از 3 هفته می‌توانند به فعالیت شغلی خود بازگردند و نهایتاً بعد از طی 3 ماه تمامی فعالیت‌های خود را بدون محدودیت انجام دهند (منبع). جای بخیه معمولاً کوچک و کم‌رنگ میشود و در آینده اختلالی در عملکرد دست ایجاد نمی‌کند. با انجام مراقبت لازم دست به‌خوبی بهبود پیدا میکند و در موارد نادر که احتمال عود بیماری وجود دارد با جراحی مجدد قابل‌درمان است.
تصویر زیر مسیر راهنمای شما برای جراحی سندروم تونل کارپل است. برای مشاهده هر بخش کلیک کنید
قبل از جراحی: از بررسی تا تصمیم نهایی
بیماری سندروم تونل کارپال یا تنگی کانال دست می‌تواند محدودیت‌های جدی در کارهای روزمره ایجاد کند؛ فعالیت‌هایی که تا پیش از آن ساده به نظر می‌رسیدند، مثل نوشتن، کار با تلفن همراه یا حتی خواب شبانه، می‌توانند به یک چالش دائمی تبدیل شوند. همین مشکلات باعث میشود بیماران به دنبال راهی قطعی برای رهایی از درد و ناراحتی باشند. جراحی زمانی مطرح میشود که درمان‌های غیرجراحی نتوانند بهبود قابل‌قبولی ایجاد کنند یا نشانه‌هایی از ضعف و کاهش عملکرد دست دیده شود.
در چنین شرایطی، عمل جراحی تنها راهی است که می‌تواند فشار روی عصب را به طور کامل برطرف کند و از آسیب دائمی جلوگیری نماید. بااین‌حال، تصمیم برای جراحی نباید تنها بر اساس شدت علائم باشد، بلکه لازم است بیمار با پزشک متخصص مشورت کند، معاینات بالینی و در صورت نیاز آزمایش‌های تشخیصی را انجام دهد تا مشخص شود بهترین زمان برای عمل چه موقع است. این رویکرد کمک میکند انتخاب درمانی با اطمینان بیشتری انجام شود و نتیجه جراحی بیشترین اثر مثبت را برای بیمار به همراه داشته باشد.
مطمئنی باید جراحی بشه؟
جراحی سندروم تونل کارپال معمولاً وقتی مطرح میشود که علائم آن‌قدر شدید شده‌اند که درمان‌های ساده‌تر مثل فیزیوتراپی، دارو یا بستن مچ در شب دیگر جواب نداده‌اند. مهم‌ترین نشانه‌ای که پزشکان به آن خیلی توجه می‌کنند، تحلیل‌رفتن عضلات قاعده شست (آتروفی تنار) است؛ یعنی عضلاتی که کنار شست هستند به‌مرور کوچک و ضعیف می‌شوند و فرد کم‌کم توانایی گرفتن و نگه‌داشتن اشیا یا نزدیک‌کردن شست به انگشتان را از دست می‌دهد. این وضعیت نشان می‌دهد فشار روی عصب مدیان مدت طولانی ادامه داشته و اگر زود جراحی انجام نشود، آسیب ممکن است برگشت‌ناپذیر شود.
انتخاب نوع جراحی سندروم تونل کارپال به چند عامل مهم بستگی دارد؛ از جمله شدت و طول مدت علائم، وجود ضعف یا لاغرشدن عضلات شست (آتروفی تنار)، سابقه جراحی یا اسکار در ناحیه دست و مچ، و همین‌طور اولویت‌های خود بیمار. جراح با درنظرگرفتن این موارد و تجربة خودش تصمیم نهایی را می‌گیرد. بااین‌حال، شما می‌توانید از طریق فرم طراحی‌شده و پاسخ به چند سؤال ساده درباره علائم و شرایط خود، یک تصویر تقریبی به دست بیاورید که آیا عمل شما بیشتر به سمت جراحی باز خواهد بود یا اندوسکوپیک تکبرشی یا دوبرشی؛ هرچند تصمیم قطعی همیشه به عهدة پزشک متخصص است.
پیش‌بینی نوع جراحی سندروم تونل کارپال
این ابزار آموزشی است و جایگزین مشاوره پزشکی نمیشود.
باید پیش چه پزشکی برم؟
برای جراحی سندروم تونل کارپال باید به متخصص ارتوپدی یا جراح دست مراجعه کنید؛ چرا که این گروه از پزشکان بیشترین تجربه را در تشخیص و درمان این بیماری دارند. در برخی موارد خاص نیز جراحان مغز و اعصاب می‌توانند این عمل را انجام دهند، اما استانداردترین و رایج‌ترین گزینه، مراجعه به متخصص ارتوپدی باتجربه در جراحی‌های دست است.
پیش از جراحی، پزشک با انجام معاینه بالینی وضعیت شما را ارزیابی میکند و برای اطمینان از شدت بیماری ممکن است آزمایش‌های تکمیلی مانند نوار عصب و عضله (EMG/NCV) را درخواست کند. این تست به‌عنوان دقیق‌ترین روش، میزان آسیب به عصب مدیان و سرعت هدایت عصبی را مشخص میکند. در صورت لزوم، آزمایش‌های خون برای بررسی مشکلات زمینه‌ای مانند دیابت یا بیماری‌های تیروئید و در برخی شرایط خاص تصویربرداری‌هایی مانند سونوگرافی یا MRI نیز انجام میشود.
در کلینیک ارتوپدی دیاکو این روند به‌صورت کامل و تحت‌نظر متخصصان ارتوپدی با تجربه انجام میشود. بیماران پس از معاینه دقیق و انجام تست‌های لازم، بهترین روش درمانی متناسب با شرایطشان دریافت می‌کنند و در صورت نیاز به جراحی، مراحل عمل با بالاترین استانداردهای ایمنی و تخصصی انجام خواهد شد.
هزینه جراحی چقدر میشه؟
هزینه جراحی سندروم تونل کارپال بسته به چند عامل تعیین میشود: محل و نوع بیمارستان (خصوصی یا دولتی)، دستمزد جراح و تیم پزشکی، نوع بیهوشی (موضعی یا عمومی)، و همچنین نیاز به خدمات جانبی مثل فیزیوتراپی بعد از عمل. با درنظرگرفتن این متغیرها، هزینه جراحی در حال حاضر معمولاً بین ۱۰ تا ۲۰ میلیون تومان برآورد میشود.
تفاوت هزینه بین جراحی باز و اندوسکوپیک هم معمولاً وجود دارد؛ روش اندوسکوپیک به دلیل نیاز به تجهیزات پیشرفته‌تر و ابزار خاص، در اغلب مراکز هزینه بالاتری نسبت به روش باز دارد. بااین‌حال، در بسیاری از کشورها و حتی در ایران، بیمه‌های درمانی بخش زیادی از هزینه جراحی سندروم تونل کارپال را پوشش می‌دهند، به‌ویژه اگر تشخیص و ضرورت جراحی توسط پزشک متخصص تأیید شده باشد. میزان پوشش بیمه بسته به نوع بیمه پایه یا تکمیلی می‌تواند متفاوت باشد.
برای دریافت اطلاعات بیشتر و برآورد هزینه می‌توانید با کلینیک ارتوپدی دیاکو تماس بگیرید.
جراحی نکنم چی میشه؟
اگر سندروم تونل کارپال درمان نشود و جراحی در مراحل پیشرفته انجام نگیرد، فشار روی عصب مدیان به‌تدریج افزایش‌یافته و آسیب دائمی ایجاد میکند. در این شرایط، بیمار علاوه بر درد و بیحسی مداوم، دچار کاهش قدرت انگشتان، ضعف در گرفتن اشیا و تحلیل عضلات قاعده شست (آتروفی تنار) به‌مانند عکس بالا خواهد شد.
این تغییرات ساختاری معمولاً غیرقابل‌بازگشت هستند و حتی پس از جراحی نیز ممکن است بهبود کامل حاصل نشود؛ بنابراین تأخیر در جراحی نه‌تنها کیفیت زندگی بیمار را به‌شدت کاهش می‌دهد، بلکه احتمال بازگشت عملکرد کامل دست را نیز کمتر میکند. به همین دلیل، در صورت تداوم علائم شدید یا ایجاد ضعف و آتروفی، جراحی به‌عنوان تنها راه جلوگیری از آسیب جبران‌ناپذیر توصیه میشود.
روز جراحی: صفر تا صد جراحی تونل کارپال
این جراحی معمولاً کوتاه و سرپایی بوده و بین بیست تا چهل دقیقه طول می‌کشد. در بیشتر بیماران عمل تحت بیحسی موضعی یا منطقه‌ای انجام میشود، به این معنا که تنها ناحیه مچ و کف دست بی‌حس می‌گردد و بیمار در طول عمل هوشیار است؛ البته مانند ویدئو، بیماری هیچ دیدی از فرایند جراحی نداشته و دست با پرده از بیمار پوشیده شده است. در شرایط خاص مانند اضطراب شدید یا مشکلات پزشکی زمینه‌ای، ممکن است پزشک بیهوشی عمومی را انتخاب کند، اما بیحسی موضعی به دلیل ایمنی بیشتر و عوارض کمتر، روش ترجیحی محسوب میشود.
این عمل می‌تواند به دو روش انجام شود:
جراحی باز
جراحی باز یکی از روش‌های اصلی و استاندارد درمان سندروم تونل کارپال در موارد شدید یا مقاوم به درمان‌های غیرجراحی است (منبع). در این روش، جراح با ایجاد برشی حدود ۳ تا ۵(بسته به تشخیص و مهارت پزشک) سانتی‌متر در ناحیه کف دست و مچ، به رباط عرضی مچ دست دسترسی پیدا کرده و آن را برش می‌دهد. این کار باعث میشود فشار از روی عصب مدیان برداشته شود و علائمی مانند درد، بیحسی، گزگز یا ضعف عضلات شست به‌تدریج برطرف گردد. دید مستقیم جراح در این تکنیک باعث میشود آزادسازی عصب بادقت بالاتری انجام گیرد و احتمال باقی‌ماندن فشار یا عود علائم کاهش یابد.
پزشک معمولاً جراحی باز را برای بیمارانی توصیه میکند که علائم آن‌ها طولانی‌مدت و آزاردهنده باشد، ضعف یا تحلیل عضلات شست ایجاد شده باشد یا در بررسی نوار عصب و عضله شواهدی از آسیب پایدار مشاهده شود. همچنین در بیمارانی که ساختار دست پیچیده‌تر (مانند افراد دیابتی که بافت نرم‌تری دارند) است یا سابقه اسکار و جراحی قبلی دارند، روش باز نسبت به آندوسکوپی انتخاب مطمئن‌تری محسوب میشود. اگرچه دوران نقاهت در این روش کمی طولانی‌تر است، اما در مقابل نتایج آن پایدار، مطمئن و در بیشتر موارد قطعی خواهد بود.
جراحی آندوسکوپیک
جراحی بسته سندروم تونل کارپال که با نام اندوسکوپیک هم شناخته میشود، روشی کم تهاجمی‌تر نسبت به جراحی باز است. در این روش، جراح با ایجاد یک یا دو برش کوچک در ناحیه مچ یا نزدیک کف دست، دوربین اندوسکوپ و ابزارهای ظریف جراحی را وارد تونل کارپال میکند تا رباط عرضی مچ بریده و عصب مدیان آزاد شود.
- در تکنیک تکبرشی (single-portal) همه ابزارها از یک برش کوچک در مچ وارد می‌شوند. این روش زمانی مناسب است که ساختار دست ساده باشد؛ یعنی مسیر عصب و رباط‌ها طبیعی باشند، شاخه عصبی غیرمعمول وجود نداشته باشد، رباط خیلی ضخیم یا فیبروتیک نباشد و بیمار جراحی یا اسکار قبلی در آن ناحیه نداشته باشد. مزیتش این است که برش کوچک‌تر است و اسکار کمتری باقی می‌گذارد.
- در تکنیک دوبرشی (two-portal) یک برش در مچ و برش دوم نزدیک کف دست‌زده میشود. این کار باعث میشود جراح دید وسیع‌تر و کنترل بیشتری روی ابزارها داشته باشد. این روش در شرایطی مثل وجود اسکار یا جراحی قبلی، آناتومی غیرمعمول، یا ضخیم‌شدن رباط، ایمن‌تر و مطمئن‌تر است، چون احتمال آسیب به عصب مدین یا تاندون‌ها کمتر میشود.
بیمار به‌تنهایی نمی‌تواند انتخاب کند که عمل با یک سوراخ انجام شود یا دو تا؛ این تصمیم را جراح باتوجه‌به شرایط آناتومیکی دست، سابقه بیماری یا جراحی، و تجربه خودش می‌گیرد. نقش بیمار بیشتر در انتخاب کلی بین «جراحی باز» و «اندوسکوپیک» است، اما جزئیات تکنیکی بر عهده جراح است.
مراقبتهای جراحی باز: کلید بازگشت سریع
مراقبتهای بعد از جراحی باز سندروم تونل کارپال، به‌ویژه در ۳۰ روز اول، نقش تعیین‌کننده‌ای در نتیجه عمل دارند. در این مدت بافت‌های دست تازه در حال ترمیم هستند و عصب مدین هنوز آسیب‌پذیر است. رعایت توصیه‌هایی مثل بالا نگه‌داشتن دست، کنترل تورم با یخ، پانسمان صحیح، مصرف منظم دارو و شروع به‌موقع حرکات سبک انگشتان، باعث میشود که زخم به‌خوبی ترمیم شود، عفونت ایجاد نشود و دامنه حرکتی دست از بین نرود. به همین دلیل، این دوره به‌نوعی «پنجره طلایی» برای تضمین موفقیت عمل و بازگشت سریع به فعالیت‌های روزمره به شمار می‌آید.
اگر بیمار در این بازه‌ی حساس به مراقبت‌ها بی‌توجه باشد، عوارضی مانند عفونت زخم، تأخیر در ترمیم، تورم طولانی‌مدت، خشکی مفاصل و کاهش قدرت دست می‌تواند رخ دهد. حتی در برخی موارد، بی‌توجهی به تمرینات توصیه‌شده ممکن است منجر به ایجاد بافت فیبروتیک و محدودیت حرکتی دائمی شود. به همین خاطر پزشکان همیشه تأکید می‌کنند که جراحی تنها نیمی از مسیر درمان است و نیمه‌ی دیگر به دست خود بیمار و پایبندی او به مراقبت‌ها بستگی دارد.
روزهای اول (۰ تا ۳ روز)
دست باید بالاتر از سطح قلب نگه داشته شود تا تورم کم شود. پانسمان روی زخم باید تمیز و خشک بماند. در همین مدت، حرکت ملایم انگشتان ضروری است تا از خشکی مفاصل جلوگیری شود. برخی بیماران ممکن است طبق توصیه پزشک از آتل‌های نرم و قابل‌تنظیم استفاده کنند؛ این آتل‌ها برای حمایت موقت و کاهش درد مچ دست هستند، اما نباید طولانی‌مدت بسته بمانند.
هفته اول
بیمار می‌تواند کارهای خیلی سبک مثل گرفتن قاشق یا نوشتن کوتاه را انجام دهد. همچنان باید از فعالیت‌های سنگین و فشار مستقیم روی دست خودداری شود. پانسمان معمولاً تا انتهای هفته اول باقی می‌ماند.
هفته دوم
بخیه‌ها در این زمان برداشته می‌شوند. بسته به نظر پزشک، تمرینات کششی و حرکتی سبک یا فیزیوتراپی آغاز میشود. در این مرحله درد و تورم باید به‌تدریج کمتر شود.
هفته سوم تا چهارم
بیمار معمولاً می‌تواند فعالیت‌های روزمره سبک‌تر مثل تایپ یا انجام کارهای ساده خانه را از سر بگیرد. دامنه حرکت مچ بهتر میشود، ولی هنوز نباید به سراغ فعالیت‌های سنگین یا ورزشی رفت.
بعد از هفته چهارم
توان‌بخشی و تمرینات تقویتی دست اهمیت بیشتری پیدا میکند. بیشتر بیماران طی ۶ هفته توانایی بازگشت به کارهای عادی را پیدا می‌کنند، اما در برخی بیماران با شرایط زمینه‌ای یا ضعف عضلانی ممکن است بهبودی کامل زمان بیشتری ببرد.
آینده درمان: زندگی بدون فشار ودرد
در جراحی باز سندروم تونل کارپال، بیشتر بیماران پس از گذراندن دوره نقاهت و توان‌بخشی می‌توانند بدون محدودیت خاصی به فعالیت‌های روزمره و شغلی خود بازگردند. ممکن است در هفته‌های نخست، به دلیل برش جراحی در کف دست، کمی درد، حساسیت یا محدودیت در استفاده از کف دست برای فشار مستقیم وجود داشته باشد، اما این مشکلات به‌تدریج برطرف می‌شوند و در بلندمدت مانعی برای عملکرد کامل دست ایجاد نخواهند کرد.
یکی از عوارض شایع پس از جراحی باز سندروم تونل کارپال، حالتی به نام حساسیت ستونکی کف دست (Pillar pain ) است. این درد معمولاً در نواحی پایه‌ای کف دست (تنار و هیپوتنار) احساس میشود و ناشی از التهاب و تغییرات بافتی اطراف محل برش است. گرچه می‌تواند آزاردهنده باشد، اهمیت بالینی جدی ندارد و معمولاً در طی چند هفته تا چند ماه با توان‌بخشی و مراقبت مناسب برطرف میشود.
تنها در بیمارانی که بیماری دیر تشخیص‌داده‌شده یا عصب برای مدت طولانی تحت‌فشار بوده است، احتمال باقی ماندن درجاتی از ضعف یا کاهش قدرت گرفتن اشیا وجود دارد. با‌این حال، در اکثریت بیماران، جراحی باز منجر به آزادسازی کامل عصب و بازگشت دست به عملکرد طبیعی میشود و محدودیت دائمی ایجاد نمی‌کند.
آیا درد دوباره برمی‌گردد؟
به‌طورکلی، جراحی سندروم تونل کارپال درمان قطعی و پایدار محسوب میشود و در بیشتر بیماران علائم به طور کامل برطرف می‌گردد. بااین‌حال، در درصد کمی از افراد (حدود ۳ تا ۱۰ درصد در مطالعات مختلف) امکان بازگشت علائم یا باقی‌ماندن درجاتی از درد و بیحسی وجود دارد.
علل اصلی عود یا باقی‌ماندن علائم عبارت‌اند از:
- آزادسازی ناکامل عصب در حین عمل (به‌ویژه در موارد پیچیده یا با آناتومی غیرمعمول).
- تشکیل بافت اسکار یا چسبندگی اطراف عصب پس از جراحی.
- وجود بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا آرتریت روماتوئید که به عصب آسیب می‌زنند.
- بازگشت به فعالیت‌های تکراری و پر فشار روی دست بدون رعایت اصول ارگونومی.
نکته مهم این است که در اکثر بیماران، اگر جراحی بهطور کامل و صحیح انجام شده باشد و مراقبتهای پس از عمل به‌خوبی رعایت شود، عود علائم نادر است و بیمار می‌تواند بدون نگرانی به زندگی عادی برگردد. در صورت بازگشت درد یا بیحسی پس از یک دوره بهبودی، باید بیمار دوباره توسط پزشک معاینه شود تا علت مشخص گردد؛ در موارد خاص ممکن است نیاز به جراحی ترمیمی وجود داشته باشد.
مراقبتهای جراحی بسته:ساده اما مهم
مراقبتهای بعد از جراحی بسته (اندوسکوپیک) سندروم تونل کارپال به دلیل کوچک‌تر بودن برش‌ها و آسیب کمتر به بافت، کمی ساده‌تر از جراحی باز است؛ اما همچنان نیاز به‌دقت دارد تا عصب مدیان به‌خوبی به کارکرد طبیعی خود بازگردد. مهم‌ترین توصیه‌ها عبارت‌اند از:
- روزهای اول (۱ تا ۳ روز): پانسمان سبک روی برش‌ها باقی می‌ماند. دست باید بالاتر از سطح قلب نگه داشته شود تا ورم کاهش یابد. در صورت نیاز می‌توان از کمپرس سرد استفاده کرد.
- هفته اول: بخیه‌ها معمولاً خیلی کوچک هستند و اغلب نیاز به کشیدن ندارند یا با جذب‌شدن خود‌به‌خود رفع می‌شوند. بیمار می‌تواند حرکات سبک انگشتان را انجام دهد، ولی باید از فشار‌آوردن یا گرفتن اجسام سنگین خودداری کند.
- هفته دوم تا چهارم: اغلب بیماران می‌توانند فعالیت‌های روزمره مثل نوشتن یا تایپ را از سر بگیرند. استفاده از آتل ساده یا مچ‌بند نرم در برخی موارد برای حمایت توصیه میشود.
کی می‌تونم به فعالیت برگردم؟
آینده درمان در جراحی بسته (اندوسکوپیک) سندروم تونل کارپال معمولاً بسیار امیدوارکننده است. به دلیل اینکه این روش با برش‌های کوچک‌تر انجام میشود و آسیب کمتری به بافت‌های اطراف وارد میکند، بیماران اغلب خیلی سریع‌تر از جراحی باز به فعالیت‌های عادی خود برمی‌گردند. بیشتر افراد ظرف چند هفته می‌توانند کارهای روزمره مانند نوشتن، تایپ‌کردن و حتی رانندگی را از سر بگیرند و پس از چند ماه نیز توانایی انجام فعالیت‌های سنگین‌تر و ورزشی را پیدا می‌کنند.
از نظر عملکردی، اکثر بیماران پس از جراحی بسته هیچ محدودیت دائمی ندارند و دستشان به حالت طبیعی بازمی‌گردد. بااین‌حال، در برخی افراد ممکن است ضعف خفیف یا سفتی مچ برای مدتی باقی بماند که با فیزیوتراپی بهبود می‌یابد. احتمال بازگشت علائم نیز در جراحی بسته بسیار پایین است، به شرطی که عصب مدیان به طور کامل آزاد شده باشد.
در جراحی اندوسکوپیک احتمال بروز حساسیت ستون کف دست (Pillar pain) به طور قابل‌توجهی کمتر است. علت این تفاوت، کوچک‌تر بودن برش‌ها و حداقل دست‌کاری بافت‌های نرم در این روش است. به همین دلیل بسیاری از بیماران پس از جراحی اندوسکوپیک، درد کف دست کمتری را تجربه می‌کنند و دوره بهبودی کوتاه‌تری دارند.
سوالات متداول
آیا انجام جراحی سندروم تونل کارپال ارزش دارد؟
بله، اگر علائم شدید مثل درد مداوم، بیحسی یا ضعف عضلات دست دارید، جراحی ارزشمند است؛ چون تنها روشی است که بهطور قطعی فشار روی عصب مدیان را برطرف میکند. در بیشتر بیماران، این عمل منجر به کاهش درد و بازگشت توانایی طبیعی دست میشود.
عمل جراحی سندروم تونل کارپال درد دارد؟
حین جراحی معمولاً درد حس نمیشود چون با بیحسی موضعی یا بیهوشی انجام میشود. پس از عمل ممکن است کمی درد یا ناراحتی وجود داشته باشد که معمولاً با داروهای مسکن ساده و رعایت مراقبتهای پس از عمل کنترل میشود.
درصد موفقیت جراحی سندروم تونل کارپال چقدر است؟
موفقیت جراحی سندروم تونل کارپال بسیار بالاست و در حدود ۷۵ تا ۹۰ درصد بیماران بهبود قابل‌توجه علائم مثل درد و بیحسی را تجربه می‌کنند. البته سرعت و میزان بهبودی به شدت آسیب عصب و مدت زمان درگیری بیماری بستگی دارد.
جای بخیه و اسکار جراحی چقدر باقی می‌ماند؟
جای بخیه معمولاً به صورت یک اسکار باریک باقی می‌ماند، اما با گذشت زمان محو و کم‌رنگ‌تر میشود. در بیشتر بیماران بعد از چند ماه اسکار چندان قایل تشخیص نیست و تأثیری در عملکرد دست ندارد.
آیا همه موارد سندروم تونل کارپال نیاز به جراحی دارند؟
خیر، تنها موارد متوسط تا شدید یا بیمارانی که به درمان‌های غیرجراحی مثل فیزیوتراپی، دارو یا آتل بستن پاسخ نداده‌اند نیاز به جراحی دارند. در مراحل خفیف معمولاً می‌توان با روش‌های محافظه‌کارانه علائم را کنترل کرد.
چند ماه می‌توان با درمان غیرجراحی ادامه داد؟
مدت ادامه درمان غیرجراحی معمولاً بین ۳ تا ۶ ماه است؛ اگر در این مدت علائم کنترل نشوند یا بدتر شوند، جراحی توصیه میشود. طولانی‌کردن بیش از حد درمان محافظه‌کارانه می‌تواند به آسیب دائمی عصب منجر شود.
آیا عمل سرپایی است یا بستری نیاز دارد؟
جراحی سندروم تونل کارپال معمولاً به‌صورت عمل سرپایی انجام میشود و بیمار همان روز مرخص می‌گردد. تنها در موارد خاص (بیماری‌های زمینه‌ای پیچیده یا عوارض پیش‌بینی‌شده) ممکن است نیاز به بستری کوتاه‌مدت باشد.
اگر دستم قبلاً عمل شده باشد، می‌توان دوباره عمل کرد؟
بله، در صورتی که علائم پس از جراحی اولیه برطرف نشوند یا دوباره عود کنند، می‌توان جراحی مجدد (Revision surgery) انجام داد. این عمل پیچیده‌تر است و باید توسط جراح باتجربه انجام شود، اما در بسیاری از موارد باعث بهبود علائم باقی‌مانده میشود.